Nike Air Max 97

Air Max 97

In de jaren '90 bracht Nike zijn populariteit naar een ander niveau met een reeks succesvolle releases. Veel daarvan betrof de Air Max lijn, die in 1996 zijn tiende verjaardag naderde. Hoewel oorspronkelijk ontworpen voor hardlopers, waren veel Air Max versies ook buiten deze gemeenschap populair geworden, waar ze te zien waren aan de voeten van beroemdheden en sneakerliefhebbers. Als gevolg daarvan namen de verwachtingen bij elke nieuwe uitgave toe, dus de druk was groot voor de ontwerpers die kwamen werken aan de nieuwste toevoeging aan deze legendarische collectie - de Nike Air Max 97.

Het project om de Air Max 97 te maken kwam traag op gang omdat twee van de eerste ontwerpers niets konden bedenken dat aan de hoge eisen van het merk voldeed. Toch zette Nike door en vond al snel de man die uiteindelijk de esthetiek van de AM97 zou bepalen - Christian Tresser. Voordat Tresser bij Nike kwam werken, had hij al ervaring opgedaan met het ontwerpen van voetbalschoenen op het hoogste niveau. Hij begon zijn werk voor het merk in het midden van de jaren '90 en bouwde een goede reputatie op tijdens zijn samenwerking aan een voetbalschoen in het Air Zoom GX project, dat later zou leiden tot de creatie van Nike's allereerste synthetische schoen, de Mercurial. Met deze prestatie en een hoofdontwerpopdracht voor de Air Zoom Spiridon achter de rug, begon Tresser te werken aan de Air Max 97. Maar voordat hij begon gaf Nike hem een eenvoudige boodschap mee: deze schoen zal je carrière bepalen. En dat gebeurde ook.

De belangrijkste vernieuwing van de Nike Air Max 97, ontworpen als hardloopschoen, was een uitbreiding van de zichtbare Air die eerdere versies had gesierd. Het werd 's werelds eerste trainer met een Air unit die over de hele lengte zichtbaar was, een kenmerk dat mogelijk werd gemaakt door een techniek die blow-moulding wordt genoemd en die vier jaar eerder voor het eerst was toegepast bij de Air Max 93. Dit dempingsbed was ook schuimvrij, waardoor het zich onderscheidde van eerdere Air Max ontwerpen, die allemaal enig gebruik van schuim bevatten.

Tresser was zeer selectief in de materialen die hij voor de Air Max 97 gebruikte. De nieuwe geventileerde panelen waren gemaakt van een sterk, reflecterend gaas in een mechanische stijl, zodat de schoen nog beter ademde dan zijn voorgangers. Hij had ook 3M reflecterende stroken op het bovenwerk die afwisselden met het open gaas in een unieke ononderbroken lineaire stijl. Deze vloeiende golfachtige banden waren geïnspireerd op het natuurlijke effect dat ontstaat als een waterdruppel in een vijver valt, waardoor er kleine rimpelingen ontstaan. Op vergelijkbare wijze liepen de rimpellijnen op de AM97 in de richting van de Air demping over de hele lengte, en vestigden zo de aandacht op de nieuwste evolutie van de Air Max technologie. Ze gaven het bovenwerk ook een gladde esthetiek die nog werd versterkt door Nike's innovatieve nieuwe vetersluitingstructuur. Dit slimme systeem verborg de oogjes achter de buitenste mesh band - iets wat nog nooit eerder was gedaan - waardoor het er strak uitzag.

De Nike Air Max 97, die Tresser in zijn eerste schetsen aanvankelijk Air Total Max had genoemd, werd voor het eerst uitgebracht in 1997, in een Metallic Silver kleurstelling die was afgeleid van de belangstelling van de ontwerper voor fietsen. Als bewonderaar van hedendaagse mountainbike-ontwerpen nam hij de metaaltinten die vaak op dergelijke voertuigen worden gebruikt en gebruikte die om het kleurenpalet van de schoen te creëren. Zijn doel was een ontwerp te maken met minimale kleuren - een gedurfd Varsity Red was de enige kleur die afweek van de zilverkleurige tinten - dat vertrouwde op metalen, reflecterende oppervlakken om een verfijnde look te creëren. Dit kleurenschema gaf ook een knipoog naar de supersnelle kogeltreinen van Tokyo, waarvan het glanzend zilveren uiterlijk leek op dat van de Air Max 97, waardoor het de bijnaam "Silver Bullet" kreeg.

Geassocieerd worden met zo'n revolutionaire technologie bracht de Air Max 97 veel aandacht, maar zijn roem werd nog versterkt door twee belangrijke gebeurtenissen. Ten eerste werd hij gesteund door de legendarische Olympische atleten Michael Johnson en Carl Lewis. Ten tweede vond het ontwerp zijn weg naar Italië, waar het snel aan populariteit won. Het unieke uiterlijk van de sneaker sprak een aantal verschillende subculturen aan en werd overgenomen door verschillende luxemerken. Uiteindelijk belandde hij het jaar na de release op de catwalks van de Milanese modewereld, waar hij zijn opwachting maakte in shows van zowel Armani als Dolce & Gabbana. Met deze goedkeuring werd de 97 in het hele land bewonderd, waar het de bijnaam "Le Silver" kreeg. Zijn Italiaanse erfenis is zelfs zo sterk dat er in 2017 een heel boek aan werd gewijd: "Le Silver: An Italian Oral History of the Nike Air Max 97". Nike heeft er ook voor gekozen om deze speciale relatie door de jaren heen te erkennen door een editie van de AM97 te maken die versierd is in de kleuren van de Italiaanse vlag en de 20e verjaardag heruitgave van de originele colourway een paar maanden eerder in het land uit te brengen.

Toen hij uitkwam, voelde de Nike Air Max 97 futuristisch en tegelijkertijd retro aan. Ook nu nog heeft hij een futuristische uitstraling, en de harmonie tussen prestaties en esthetiek maakt hem tot een meesterwerk van sneakerontwerp. Vanaf het allereerste begin onderscheidde de Air Max 97 zich als een invloedrijke schoen, en daarom is het een iconisch silhouet geworden in de geschiedenis van Nike, en een die tot op de dag van vandaag de sneakercultuur blijft beïnvloeden.